27 września 2011

R. Chandler - Żegnaj, laleczko

O Raymondzie Chandlerze pierwszy raz usłyszałam przy okazji rodzinnej dyskusji na temat kryminałów. Głośne pochwały powieści jego pióra, wygłaszane przez rodziców, przekonały mnie, aby bliżej zapoznać się z jego twórczością. Sam autor był Amerykaninem, tworzył w latach 1939-1959. Oprócz cenionych w świecie literatury kryminałów, stworzył także kilka scenariuszy. Jego styl jest charakterystyczny - szybką akcję sensacyjną przeplata plastycznymi opisami. 
Żegnaj, laleczko to druga publikacja Chandlera, utrzymana w gatunku Crime Fiction. Filip Marlowe, prywatny detektyw, przypadkowo staje się świadkiem zabójstwa. Sprawca - Myszka Malloy, zatwardziały przestępca, poszukujący swojej ukochanej sprzed lat, wymusza na detektywie obietnicę odszukania kobiety. Marlow nie ma wyjścia i podejmuje się zadania. W międzyczasie, wplątuje się w zupełnie nieoczekiwane morderstwo, które pociąga za sobą szereg sensacyjnych wydarzeń.

Książka jest napisana w zupełnie innym stylu, niż dotychczas czytane przeze mnie kryminały. Chandler nie podaje nam na talerzu jasnej i prostej w odbiorze sytuacji, nie zarysowuje konkretnego tła wydarzeń, nie przedstawia szczegółowo swoich bohaterów. Powieść zaczyna się właściwie od pewnego wydarzenia, aby potem przeskakiwać w czasie do kolejnych zwrotów akcji. Język, jakim operuje Chandler, zdaje się być prosty i rzeczowy. Idealnie pasuje do odrobinę chaotycznej, a mimo to logicznie ułożonej fabuły. Jedynym jej przerywnikiem są pojawiające się w kluczowych momentach opisy -  miejsc, budynków, osób - poetyckie, bardzo plastyczne i wnoszące do opowieści powiew literatury pięknej. Właśnie one stanowią znak rozpoznawczy autora. Ten specyficzny styl pisania okazuje się przemyślanym sposobem na utrzymanie ciekawości czytelnika na równie wysokim poziomie przez całą powieść. 

Mocną stroną książki są również bohaterowie. Przede wszystkim detektyw Marlowe, którego poznajemy trochę bliżej. Dzięki połączeniu prawdziwej uczciwości i odwagi z doświadczeniami chwil słabości, czy niepowodzenia, Chandler stworzył postać bardzo realną, z charakterem, intrygującą. Reszta postaci, niestety, schodzi na dalszy plan. Nawet do tego stopnia, że czytelnik bardziej skupia się na poczynaniach głównego bohatera, niż na poszukiwaniu w gąszczu wydarzeń tropów rozjaśniających sprawę. Cóż... może to i dobrze, bo potem rozwiązanie zagadki jest bardziej zaskakujące. 

Podsumowując, historia przedstawiona w Żegnaj, laleczko jest intrygująca i wciągająca. Wątek kryminalny jest ciekawy, ale czytelnicy przyzwyczajeni do jednowymiarowych historii, w których akcja jest dynamiczna i ciągła, mogą rozczarować się opisami, które bądź co bądź, spowalniają opowieść. Mimo, że trochę znudziłam się tym aspektem książki, moje ogólne wrażenia są pozytywne. Z chęcią sięgnę po kolejny utwór Chandlera, chociażby po to, by spotkać się jeszcze raz z detektywem Malowe. I lepiej poznać klasyki gatunku.                             

23 września 2011

Top 10 - ulubione lektury szkolne!

Dziś nieco inny wpis - zainspirowany świetnym pomysłem kreatywy. Czyli mały ranking, w tym tygodniu o ulubionych lekturach szkolnych. Temat, moim zdaniem, bardzo aktualny, zwłaszcza podczas niekończącej się dyskusji o tym, jakie lektury powinny być podsuwane nastolatkom na lekcjach języka polskiego...

Ja sama, przyznaję się bez bicia, nie przeczytałam wszystkich pozycji obowiązkowych, mimo, że od czytania nie stroniłam. Pokonała mnie Trylogia Sienkiewicza (wstyd!), pokonały mnie ciągnące się powieści pozytywizmu. Ale było też kilka tytułów, które do dziś wspominam ciepło. Oto i one:

Nieśmiertelne O psie, który jeździł koleją Romana Pisarskiego. Płakałam przy tym łzami rzewnymi. Piękna opowieść o prawdziwej wierności, która może się zdarzyć tylko w relacji pies-człowiek. Bardzo udany wybór do kanonu lektur.




Ania z Zielonego Wzgórza Lucy Maud Montmogery naznaczyła całe moje dzieciństwo. Historia osieroconej dziewczynki, doświadczającej miłości i przyjaźni, ale także przeżywającej wiele perypetii, napisana z humorem i pełna ciepła. Może niezbyt zaciekawi młodych mężczyzn, ale na pewno oczaruje niejedną małą damę. :)


Tą książkę pochłonęłam jeszcze w wakacje przed rokiem szkolnym... i żałowałam, że tak szybko się skończyła. Wzruszająca historia młodych ludzi walczących za Ojczyznę. Przekazuje wartości, które należy pielęgnować ale przy tym daleko jej do moralizatorstwa, jest naprawdę ciekawą i wciągającą opowieścią, momentami nawet sensacyjną. Kamienie na szaniec Aleksandra Kamińskiego na zawsze będą miały u mnie wysoką ocenę.


Nie tak dawno zauważyłam ją w jakiejś księgarni i z radością przekartkowałam, zahaczając co kilkanaście stron o fragment. Uwielbiałam Dzieci z Bullerbyn Astrid Lindgren za czasów szkolnych i tak już chyba zostanie na zawsze. Opowieść pełna humoru, ale przy tym "życiowa", opowiadająca o małych ludziach, którzy na swój sposób przeżywają codzienność w swojej mikroskopijnej społeczności. Jak zawsze u Lindgren, z humorem i z oryginalnymi pomysłami. :)


Tajemniczy ogród Frances Burnett - czytałam kilka razy i kilka razy widziałam film. Zawsze chciałam być tą Mary, mieć kluczyk do bramki ukrytej za bluszczem i z przyjaciółmi pielęgnować młode roślinki. Nic tak nie pobudzało mojej wyobraźni, jak opisy tego magicznego zakątka i naprawdę, jestem więcej niż pewna, że ta książka na długo pozostanie w mojej pamięci. A jako lektura...? Może niejednego nauczyć o sile przyjaźni, o sile nadziei i o sile charakteru.


Wbrew pozorom (a według niektórych, wbrew zdrowemu rozsądkowi), bardzo podobały mi się Dziady Adama Mickiewicza. Mimo, że są lekturą trudną, bo po pierwsze - wierszowaną, a po drugie - ciężką do przyswojenia, to zawsze wydawało mi się, że jest w nich zamknięta jakaś magia, jakaś tajemnica, znana tylko ludziom epoki romantyzmu, a może nawet tylko samemu autorowi. Zwłaszcza część III, o rewolucyjno-profetycznym wydźwięku, mnie zaintrygowała... Tak czy siak, uważam, że ta pozycja nie powinna wypaść z kanonu lektur, chociażby dlatego, że naprawdę daje posmak epoki romantyzmu, której ciężko szukać w innych dziełach.


I kolejna książka autorstwa naszego narodowego wieszcza. Pan Tadeusz, czyli epopeja narodowa, okazała się być... wciągająca, mieć rozbudowany wątek miłosny, rodzinną awanturę o zdradę i wybaczenie, wybuchową puentę... To, co dobra książka mieć powinna. Co tam, że wierszem pisana! Mi bardzo przypadła do gustu. ;)







Panu Kornelowi Makuszyńskiemu chwała za Szatana z siódmej klasy. Przeczytany przeze mnie na długo przed omawianiem w szkole, zawładnął moim sercem. Uwielbiałam sprytnego Adasia i jego "sposoby". Ta opowieść to wspaniała książka o... samej szkole. I o tym, że można sobie w niej poradzić, mając odrobinę inteligencji i poczucia humoru. :)  










Historia trudna. Smutna. Boleśnie prawdziwa. Dająca do myślenia. Przesiąknięta wojną. Ale przy tym, bezkompromisowa. Ucząca, że należy pamiętać o pewnych sprawach. Że należy zadbać o to, by pewne wartości, za które dawniej ludzie umierali, były przekazywane dalej. Moim zdaniem, jedna z najważniejszych lektur w dzisiejszej szkole. Taka, którą każdy powinien przeczytać i przemyśleć. Zdążyć przed Panem Bogiem Hanny Krall. 






Jak widać, lektur dziewięć. Ale takich, które rzeczywiście mi się podobały i uważam, że powinny być czytane przez polskich uczniów. Sama chętnie do nich wrócę. A już na pewno przypilnuję, żeby moje domniemane dzieci zapoznały się z tymi historiami. ;)

19 września 2011

Podwójny stosik wrześniowo-październikowy (8)

Po letnich wojażach czas na długie jesiennie wieczory, z dobrą książką, pod kocem i przy aromatycznej herbatce. Mając w głowie właśnie taką wizję najbliższych tygodni, skompletowałam sobie podwójny stosik. :)


Na dobry początek, książki pożyczone od rodziny:
  • R. Chandler, Żegnaj, laleczko oraz Czysta robota. Opowiadania - pożyczone od Taty, w efekcie dyskusji o najlepszych kryminałach;
  • H. Mankell, Morderca bez twarzy i Psy z Rygi - pożyczone od Ukochanego na fali zachwytu autorem i jego Białą lwicą;
  • L. Lokko, Jedna bogata, druga biedna - z maminej biblioteczki, lżejsza lekturka.
  •  

Część druga, czyli dzisiejsze zdobycze biblioteczne:
  • M. Cunninghan, Godziny - od jakiegoś czasu chciałam przeczytać;
  • O. Pamuk, Nowe życie - zupełnie przypadkowo zgarnięta z półki bibliotecznej, bo zainteresował mnie opis, zobaczymy, czy okaże się ciekawa;
  • J. Irving, Regulamin tłoczni win - moje pierwsze spotkanie z tym autorem, aż wstyd się przyznać.
Póki co, tak się maluje moje czytanie na najbliższy czas. :)
Pozdrawiam ciepło! :)

17 września 2011

M. Vargas Llosa - Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki

Niniejszą recenzją zamykam wreszcie stosik urodzinowy - po długim, aczkolwiek przyjemnym dla mnie czytelniczo czasie. Na deser zostawiłam sobie pozycję z dorobku Llosy, która totalnie mnie oczarowała i zdecydowanie zachęciła do dalszych spotkań z twórczością tego autora.

O nim samym zrobiło się głośno w 2010 roku, kiedy otrzymał Nagrodę Nobla z dziedziny literatury. Momentalnie, w księgarniach zaczęły się pojawiać wznowienia jego wcześniejszych publikacji oraz nowa książka - Marzenia Celta. Mario Vargas Llosa ma na swoim koncie nie tylko powieści, ale także szereg opowiadań, utwory z gatunku literatury faktu, a także sztuki teatralne, ogółem ok. 35 dzieł. Jednym słowem - jest co czytać! ;)

Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki to historia nieszczęśliwej, toksycznej miłości, ciągnąca się przez kilkadziesiąt lat. Nastoletni Ricardo mieszka w Limie, w dzielnicy Miraflores. Wśród jego znajomych pewnego dnia pojawia się Lily - piękna, inteligentna, niezwykle uwodzicielska piętnastolatka z Chile. Chłopak zakochuje się w niej bez pamięci. Uczucie obezwładnia go, doprowadza do szaleństwa i sprawia, że nie może zapomnieć o dziewczynie swoich marzeń. Ale niespodziewanie, Lily znika. Okazuje się jednak, że dziewczyna będzie pojawiać się w życiu Ricarda co jakiś czas, bez zapowiedzi, wprowadzając zamęt do jego spokojnej egzystencji i igrając z jego emocjami.

Przedstawiona przez autora historia naprawdę przypadła mi do gustu. Llosa cudownie pisze o miłości, nawet wtedy, gdy zwraca czytelnikom uwagę na jej gorzki smak. Opowieść o losach Ricarda i niegrzecznej dziewczynki jest niebanalna i zaskakująca, wbrew pozorom bardzo dynamiczna. Zaczynając lekturę w ogóle nie spodziewamy się tego, co następuje później. Książka jest przepełniona prawdziwymi emocjami i choć przedstawiona w niej miłość jest trudna, to nie brak także całej gamy innych pozytywnych uczuć: tkliwości, czułości i ciepła. Bohaterowie, jak w prawdziwym życiu, doświadczają nie raz huśtawki nastrojów i sami nie potrafią zdecydować, co tak naprawdę nimi kieruje.

Peruwiański pisarz w swojej opowieści stosuje bardzo sugestywną formę narracji. Wydarzenia poznajemy z perspektywy ich głównego uczestnika, czyli Ricarda. Dzięki temu, możemy utożsamić się z nim i poczuć jego emocje. Autor pisze językiem prostym, ale sugestywnym. Trafiającym do czytelnika. Choć wydawałoby się, że o nieszczęśliwej miłości można pisać tylko z patosem, to jednak w Szelmostwach niegrzecznej dziewczynki mamy umiar; jest romantyzm w ilości do zaakceptowania. Nawet "banały", których niegrzeczna dziewczynka wciąż domaga się od swojego adoratora, nie są wcale takie banalne...

Bardzo mocną stroną książki są zdecydowanie bohaterowie. Llosa nie szczędził tytułowej niegrzecznej dziewczynce cech kobiety idealnej - pożądanej przez mężczyzn, ale dla nich nieuchwytnej. Stworzył prawdziwą femme fatale, która najpierw przyciąga do siebie Ricarda, a później jest powodem jego udręki. Trzeba przyznać, że mimo tego, niegrzeczna dziewczynka to wciąż postać z krwi i kości. Ma swoje zalety, ale ulega słabościom, nie jest tak odporna na wszystkie przeciwności losu, jak sama o sobie sądzi. Także główny bohater to prawdziwy mężczyzna - nie ukrywa erotycznego zainteresowania swoją ukochaną, a jego cierpliwość ma granice. Często autorzy, w ferworze tworzenia historii miłosnych, zapominają, że żaden związek między kobietą, a mężczyzną nie jest jednowymiarowy. Na szczęście Llosa pokazał wszystkie aspekty miłości i to mi się u niego podoba.

Bardzo wzruszyło mnie zakończenie powieści i myślę, że zmieniło też trochę moją opinię. Patrząc przez jego pryzmat na całość, mogę powiedzieć, że Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki to naprawdę piękna opowieść o specyficznym, ale urzekającym uczuciu, jakie zrodziło się między dwójką bohaterów. Dzięki trochę innej perspektywie, lektura może skłonić nas do przemyśleń nie tylko nad istotą samej miłości, ale także nad naszym zachowaniem wobec partnera. Serdecznie polecam tą książkę, zwłaszcza na długie jesienne wieczory, bo myślę, że oczaruje jeszcze wielu czytelników poza mną.


Ta recenzja została nagrodzona w 30. edycji konkursu na recenzję tygodnia, organizowanego przez portal nakanapie.pl oraz księgarnię internetową Kumiko. Bardzo dziękuję! :)

15 września 2011

H. Mankell - Biała lwica

Przygody Kurta Wallandera "uratowały mi życie" na obczyźnie. A poważnie, na pewno uratowały mnie od książkowej posuchy. Przeczytawszy wszystko, co sobie na wyjazd zaplanowałam, stanęłam przed smutnym widmem 3-dniowego wpatrywania się w bezkres morza. Na szczęście, mój Towarzysz Życia podsunął mi przeczytaną przez siebie Białą lwicę.

O autorze tejże powieści nie słyszałam wcześniej zbyt wiele. Henning Mankel to szwedzki pisarz, mający na koncie wiele publikacji. Pierwsza część najbardziej popularnej serii, której głównym bohaterem jest właśnie policjant z Ystad, Kurt Wallander, została wydana w 1991 roku. Do dziś autor opublikował już dziesięć tomów. Na ich kanwie oparto akcję serialu, najpierw produkcji szwedzkiej, a potem także brytyjskiej, o przygodach komisarza.

Akcja Białej lwicy biegnie dwutorowo. Wydarzenia rozgrywają się w latach 90. XX wieku, w Szwecji i w Afryce Południowej. W mieście Ystad ginie kobieta - agentka nieruchomości, przykładna żona i matka dwójki dzieci. Okoliczności jej zaginięcia są tajemnicze, policja nie znajduje wielu poszlak, co utrudnia wyjaśnienie zbrodni. Wkrótce okazuje się, że to morderstwo to tylko wierzchołek góry lodowej, a znikome ślady prowadzą szwedzką policję do... Afryki Południowej właśnie.

To dopiero moje drugie spotkanie ze szwedzkim kryminałem. I, o ile trylogia Stiega Larssona podobała mi się, ale bez szału, o tyle Mankellem jestem dużo bardziej zauroczona. Przemawia do mnie jego sposób prowadzenia fabuły, z dużą dozą wglądu do policyjnych zebrań, procesów myślowych Wallandera i jego kolegów po fachu. Podoba mi się też to, że postawił na dynamiczną akcję z wieloma zwrotami, o której autorzy kryminałów często zapominają, pogrążając się w statycznej, czysto psychologicznej analizie zbrodni. No i wreszcie język - plastyczny, ale przy tym rzeczowy i konkretny, łatwo trafiający do czytelnika. Także tematyka, w której znajdziemy nie tylko klasyczne morderstwo, ale też intrygę polityczną, opartą na faktach, przypadła mi do gustu.

Polubiłam też bohaterów, którzy, mimo, że książki Mankella nie są częściami jednej całości, pojawiają się w historii już po raz kolejny. Nie można nie zwrócić uwagi na postać pierwszoplanową, czyli właśnie Kurta Wallandera. Jest on specyficznym typem człowieka - sprytnym, inteligentnym, ale przy tym, wbrew charakterowi wykonywanego zawodu, samotnikiem lubiącym działać na własną rękę. Mam wrażenie, że akurat w Białej lwicy nie dane mi było poznać go w stu procentach, ale chociażby ze względu na niego, sięgnę po którąś z kolejnych powieści Mankella. Polubiłam też Lindę, córkę komisarza, w tej akurat powieści odgrywającą dosyć ważną rolę. Przede wszystkim, za jej cierpliwość i zaufanie do ojca.

Bardzo pozytywnie odebrałam także wątek "afrykański". Wydarzenia historyczne, które autor w nim opisuje, są mi znane jedynie z lekcji historii, dlatego z wielkim zaciekawieniem śledziłam je, pokazane z zupełnie innej perspektywy. Co prawda, losy Victora, ciemnoskórego mordercy, trochę mnie nużyły, zwłaszcza, że spodziewałam się dla nich innego zakończenia, ale muszę przyznać, że dzięki nim dowiedziałam się wiele interesujących rzeczy na temat życia i sytuacji rdzennych mieszkańców Afryki Południowej oraz stosunku białych kolonistów do nich. Po raz kolejny z satysfakcją stwierdzam, że czytanie kształci. :)

Podsumowując, książka Mankella pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się tak dobrego kryminału, różniącego się diametralnie od klasyków w stylu Agathy Christie, czy Arthura Conana Doyle'a. Nie zabrakło tu tajemniczych wydarzeń, szybkiej akcji ani psychologii. Wszystko zostało dobrze skomponowane i doprawione dawką humoru. Niczym wykwintne danie w najlepszej restauracji. Miłośnikom zbrodni w literaturze polecam, a sama planuję zdobycie kolejnej powieści firmowanej nazwiskiem szwedzkiego pisarza.

12 września 2011

R. Ward - Numery. Czas uciekać.

Przedostatnia urodzinowa pozycja. Również wyjechała ze mną na zagraniczne wojaże, ale zwiastowała nie lada dylemat - przeczytałam ją tak szybko, że niestety, stanęłam przed smutną świadomością braku lektury na ostatnie kilka dni wyjazdu. O tym, co i jak mnie uratowało, będzie w następnej notce, a póki co, przed Państwem Numery. Czas uciekać!
 
Krótka notka biograficzna z okładki pozwoliła mi pobieżnie zapoznać się z sylwetką Rachel Ward, autorki. Okazało się, że uznawane dziś za bestseller i szeroko nagradzane Numery swój początek wzięły od jednego opowiadania. Brytyjska pisarka, doceniona za świeżość i nietuzinkowe podejście do tematu, rozwinęła swój krótki utwór do dwutomowej powieści. Dziś pierwotne opowiadanie stanowi pierwszy rozdział pierwszej części.
Książka, to historia piętnastoletniej Jem, dziewczyny tułającej się po rodzinach zastępczych, nie mogącej dość do ładu ze swoim niełatwym życiem. Wydawałoby się, że to zwykła nastolatka, której po prostu zabrakło szczęścia. Jem posiada jednak niezwykłą umiejętność - w oczach ludzi widzi numery, czyli daty śmierci. Ten dar lub przekleństwo pewnego dnia wplątuje dziewczynę i jej przyjaciela w sytuację bez wyjścia... Pozostaje im tylko uciekać.
Numery okazały się historią porywającą już od samego początku. Główną bohaterkę poznajemy tuż przed wydarzeniem, które jest motorem całej akcji. Od tego momentu fabuła rozwija się bardzo dynamicznie, nie pozwalając czytelnikowi oderwać się nawet na chwilę. Mamy przed sobą opowieść drogi - o tyle emocjonującą, że nieprzewidzianą i niejako wymuszoną na bohaterach przez okoliczności. Tym, co od razu rzuca się w oczy, jest realizm. Autentyczne wydarzenia, autentyczne odczucia dwójki młodych, przestraszonych ludzi i autentyczny język, ze wszystkimi naleciałościami środowiska. I o ile uda nam się uwierzyć, że ktoś może być zmuszony do ucieczki przez swój nadprzyrodzony dar i wypadek losowy, to w dalszy przebieg tej historii na pewno nie zwątpimy.
Bardzo polubiłam dwie główne postacie opowieści - Jem i Pająka. Oboje uosabiają to, co dręczy każdego dorastającego człowieka: bunt, poczucie niezrozumienia przez innych, przekonanie o swojej nieomylności... Ale też strach,wątpliwości i silne emocje. Czytając, naprawdę odczuwałam podziw dla autorki, która albo świetnie potrafi wczuć się w sytuację nastolatka, albo... wciąż pamięta, jak to jest nim być.
Ważnym elementem tej historii jest też przewijający się przy okazji numerów widzianych przez Jem temat śmierci. Czytelnik może dostrzec przesłanie, ukryte w fabule. Nie będę zdradzać szczegółów - powiem tylko, że zakończenie książki daje do myślenia. Skłania do postawienia się na miejscu głównej bohaterki i zastanowienia się: "Co ja bym zrobił?". Dzięki temu, pozornie fantastyczna opowieść nabiera realizmu, pozwala czytelnikowi w siebie uwierzyć.
Zdecydowanie, bardzo spodobało mi się spotkanie z twórczością Rachel Ward. Na pewno wkrótce postaram się zdobyć drugi tom powieści i mam nadzieję, że okaże się równie dobry. Tymczasem polecam Numery. Czas uciekać. każdemu, kto lubi odnaleźć w książce nie tylko wartką akcję, ale też powód do przemyśleń.

11 września 2011

I. Falcones - Ręka Fatimy

Wyjazd wakacyjny był w tym roku bardzo udany, zarówno pod względem wypoczynkowym, jak i książkowym. Pierwszą lekturą, jaką zabrałam ze sobą na bułgarską plażę była Ręka Fatimy, jeszcze z urodzinowego stosiku. Po raz kolejny jestem zakochana w hiszpańskiej książce!

O Ildefonsie Falconesie pierwszy raz usłyszałam przy okazji czytania Katedry w Barcelonie. Ten hiszpański pisarz, który debiutował zaledwie kilka lat temu, bo w 2007 roku, zachwyca swoich czytelników wielką dbałością o aspekt historyczny swoich dzieł. Przed napisaniem Katedry w Barcelonie, zbierał materiały o hiszpańskim średniowieczu przez 5 lat!

Ręka Fatimy opowiada o niełatwym życiu Hernanda, chłopca, który dorastał na zderzeniu kultur islamu i chrześcijaństwa. Przez lata, żyjąc w strachu oraz cierpieniu, musiał walczyć - o dobre imię, o szacunek ludzi, o miłość i nierzadko o życie. Książka to opis jego zmagań z dorosłością, lat pracy poświęconych kultywowaniu wiary w Allaha.

Powieść Falconesa pochłonęła mnie na dobrych kilka dni. Niby opasły tom, ale losy bohaterów wciągnęły mnie tak, że stron ubywało bardzo szybko. Autor zadbał o to, żeby opowieść mówiąca o religiach nie nabrała zbytniego patosu - język jest współczesny, przystępny i lekki. Pełen plastycznych opisów, wypełnia tło wydarzeń specyficznym hiszpańskim klimatem. Oczami wyobraźni widziałam wąskie, górskie ścieżki, którymi mulnicy pędzili swoje zwierzęta; miejski gwar Kordoby, w zaułkach której kwitło potajemne życie religijne muzułmanów; rozległe pola i winnice, które były jedynym środkiem utrzymania dla uciskanych morysków.

Sama opowieść porusza wiele ważnych wątków. Na pierwszy plan wysuwa się aspekt walki islamu i chrześcijaństwa. Falcones opisuje lata cierpień, których wyznawcy obu wiar przysparzali sobie nawzajem. Czytelnik poznaje problem z szerokiej perspektywy, oczami udręczonego moryska, który okazuje się jednak wrażliwy na problemy swoich potencjalnych wrogów. Dzięki temu, możemy zetknąć się z różnymi obyczajami i tradycjami, które ze strony muzułmańskiej są kultywowane nawet pod groźbą śmierci. Ciekawe informacje pisarz zamieścił także na temat hiszpańskiego Kościoła oraz postępowania Świętej Inkwizycji. Ogólnie, mimo, że ten temat może się wydawać nużący, zapewniam, że jest wręcz odwrotnie. Stanowi on podstawę życia i działań głównego bohatera, dlatego i my się emocjonujemy. Warto także zwrócić uwagę na jedno z głównych przesłań autora - mówiące, iż warto być szlachetnym i dobrym człowiekiem. Nie wyrzekać się tego i nie poddawać się przeciwnościom losu. Że warto trwać w swoich przekonaniach mimo wszystko.

Najbardziej spodobał mi się jednak wątek obyczajowy. Perypetie Hernanda przykuły moją uwagę, gorąco kibicowałam jego poczynaniom, zarówno tym miłosnym, jak i każdym innym. Bardzo polubiłam też postacie towarzyszące mu przez lata - Fatimę i Miguela. Autor żadnego bohatera nie obdarzył kryształowym charakterem, co nadało historii realizmu i dodatkowo ją ubarwiło. W dodatku, osobowości postaci pojawiających się w powieści są tak różne, iż czasem trudno przewidzieć kto jak się zachowa.

Jedyny minus, o którym muszę wspomnieć, to w zasadzie drobnostka - mimo wartkiej akcji, czasem dłużyły mi się fragmenty mówiące o walkach zbrojnych. Ale ja po prostu nie przepadam za "scenami batalistycznymi".

Gorąco polecam Rękę Fatimy. Na pewno spodoba się fanom Katedry w Barcelonie oraz wszystkim, którzy lubią długie historie o życiu, o walce o ideały i miłość. Ja będę czekać z niecierpliwością na kolejną książkę Falconesa, nad którą autor ponoć już pracuje.


Ta recenzja została nagrodzona w 29. edycji konkursu na recenzję tygodnia, organizowanego przez portal nakanapie.pl oraz księgarnię internetową Kumiko. Bardzo dziękuję! :)

10 września 2011

Wróciłam...

... a to oznacza nowe recenzje już wkrótce:
  • Ręki Fatimy I. Falconesa
  • Numerów. Czas uciekać R. Ward
  • Białej lwicy H. Mankella.
Iii... może pokażę Wam trochę mojego lenistwa na zdjęciach. :)