25 kwietnia 2013

J. Picoult - Salem Falls [Czarownice z Salem Falls]

Różne niespodziewane przypadki powstrzymywały mnie ostatnio od czytania, ale w końcu udało mi się spędzić kilka przyjemnych chwil na lekturze. Tym razem relaksowałam się przy kolejnej powieści Jodi Picoult. Salem Falls została wydana w 2001 roku i jest ostatnią starszą książką tej autorki, którą przyszło mi czytać. Poza nią, zostały mi tylko trzy najnowsze pozycje z dorobku Amerykanki - Pół życia, Z innej bajki i nieprzetłumaczony jeszcze The Storyteller.

Tym razem Picoult opowiada nam historię intrygi, która zawładnęła miasteczkiem Salem Falls. Jego mieszkańcy nie mogą pogodzić się z faktem, że Jack, który dopiero co opuścił więzienie po odbyciu wyroku za gwałt na nieletniej, wybrał sobie akurat to miejsce na odbudowanie swojego życia. Mężczyzna stara się jednak nie wchodzić nikomu w drogę i mimo powszechnej nienawiści, zapracować na swoją pozycję w społeczeństwie. Jednak pewnej nocy, Jack zostaje oskarżony o zgwałcenie jednej z miejscowych nastolatek - Gillian. Koszmar niesprawiedliwych oszczerstw zaczyna się dla niego od nowa...

Książki Picoult niezmiennie wciągają mnie i zaskakują. Mimo, że przeczytałam ich już kilkanaście, wciąż nie mogę wyjść z podziwu dla lekkości pióra i pomysłowości autorki, ale także dla jej wnikliwej analizy ludzkich charakterów i struktur społecznych. Salem Falls jest pod tym względem jedną z ciekawszych oraz bardziej złożonych opowieści. Fabuła składa się bowiem z kilku wątków głównych i z mnóstwa pobocznych, o mniejszym znaczeniu, ale równie ciekawych. Na pierwszy plan wysuwają się losy Jacka oraz przebieg wydarzeń związanych z oskarżeniem go o gwałt. Jak zwykle Picoult stawia na dramatyczny przebieg procesu sądowego, w którym pojawiają się niespodziewane zwroty akcji, wpływające nie tylko na losy bohaterów, ale też skutecznie zbijające z tropu czytelników. Drugim ważnym elementem historii jest wątek miłosny pomiędzy Jackiem i Addie. Być może wiele osób zauważy, że nie jest on szczególnie rozbudowany, czy romantyczny, ale mi przypadł do gustu przede wszystkim ze względu na ciekawie przedstawioną kwestię wzajemnego zaufania w związku. No i oczywiście element trzeci, czyli sprawa tytułowych (przynajmniej wg tytułu polskiego ;) ) czarownic. Autorka podejmuje nie tylko kwestię psychiki nastoletnich dziewcząt, łatwo ulegających wpływom i poddających się manipulacjom, ale także pokazuje, jak niewinne, dziewczęce zabawy mogą stać się źródłem poważnych, dorosłych kłopotów. Dodam jeszcze, że ta fabularna mieszanka została ze smakiem doprawiona garścią ciekawych bohaterów o bardzo różnych, intrygujących osobowościach i o bardzo różnych życiowych historiach. I voila! Mamy wspaniałą, poruszającą i dającą do myślenia powieść, która pochłania czytelnika na długie godziny i dosłownie przenosi go w realia miasteczka Salem Falls.

Mimo, że lektura przypadła mi do gustu, muszę wspomnieć o kilku nieścisłościach, które rzuciły mi się w oczy. Przede wszystkim, nie podobał mi się wątek opowiadający o przeszłości Addie. Bez wchodzenia w szczegóły powiem tylko, że odniosłam wrażenie, iż autorka zapomniała go dokończyć. Owszem, wspomina ważne wydarzenia, które teoretycznie mają sporo wspólnego z głównym wątkiem, ale nic z tego nie wynika. Brakuje puenty. Addie wydaje się mało wyraźna i jakby odsunięta na drugi plan. Trochę mi to przeszkadzało, bo widziałam w tej postaci spory potencjał. Druga zastanawiająca dla mnie kwestia, to wątek matki Jacka. Niby coś zostało powiedziane, niby coś się wydarzyło, ale tak naprawdę nie miało to sensu. Nie rozumiałam ani postępowania Annalise, ani optymizmu, który Jack prezentuje pod koniec opowieści... (może to trochę mgliste, co piszę, ale nie chcę nikomu zaspoilować, a kto przeczytał, ten pewnie wie, o co mi chodzi ;) ). I na koniec wątek Meg, który wydał mi się mało logiczny (albo czegoś nie zrozumiałam). Co właściwie się wydarzyło? I czy wydarzyło się naprawdę? Jeżeli było tak, jak myślę, to zachowanie bohaterki oraz jej ojca, dorosłego i ponoć rozważnego mężczyzny, wydaje mi się mocno przesadzone...

Salem Falls naprawdę mi się podobało. Choć udało mi się przewidzieć część wydarzeń, zakończenie zupełnie mnie zaskoczyło. Jak już pisałam, książka nie tylko umożliwia przyjemne spędzenie wolnego czasu, kompletne zagłębienie się w wielowymiarowej opowieści, ale także skłania do myślenia. Ja zawsze wynoszę z lektury Picoult wiele przemyśleń i traktuję je jako wartość dodaną jej książek. Zgodnie ze zwyczajem, gorąco polecam tą powieść i nie mogę się doczekać, kiedy w moje ręce trafi jeden z najnowszych tytułów z dorobku Amerykanki.

Ta recenzja została nagrodzona w konkursie na najlepszą recenzję na stronie internetowej wydawnictwa Prószyński i S-ka 

17 kwietnia 2013

K. Mlek - Zapomnij patrząc na słońce

Na mojej półce pojawiła się ostatnio świeżutka, pachnąca jeszcze drukarnią nowość, dlatego sięgnęłam po nią bez zbędnej zwłoki. Nie wiem dlaczego, ale po lekturze opisu z okładki byłam pewna, że mam do czynienia z kryminałem. Okazało się jednak, że druga powieść polskiej pisarki i artystki Katarzyny Mlek, wydana niespełna miesiąc temu, należy do zupełnie innego gatunku.

Zapomnij patrząc na słońce to trudna historia polskiej rodziny. Mała Hanka mieszka w Katowicach wraz z rodzicami - ojcem Januszem, który każdego dnia walczy o to, by zapewnić byt swojej rodzinie oraz matką Sabiną, wiecznie niezadowoloną, szukającą pocieszenia w alkoholu gospodynią domową. Dziewczynka za dnia chodzi do szkoły i stara się przetrwać złe humory matki, mimo wszystko stara się jakoś żyć. Ale nocą jest kompletnie bezbronna wobec nawiedzającego ją w mrocznych koszmarach kruka, który zsyła jej mrożące krew w żyłach senne obrazy...

Okazało się, że Katarzyna Mlek stworzyła kawał naprawdę dobrej literatury z pogranicza thrilleru i psychologii. Nie dość, że książka wciąga okrutnie i nie pozwala czytelnikowi oderwać się nawet na krótką chwilę, to jeszcze na dodatek sama fabuła została skonstruowana w oryginalny sposób. Historia małej Hanki, choć na pierwszy rzut oka może wydawać się zwyczajną opowieścią o życiu biednej, śląskiej rodziny, jest tak naprawdę swoistym studium psychiki bohaterów. Podczas lektury możemy zaobserwować, jak trudne realia życia codziennego mogą wpłynąć na zachowanie poszczególnych osób, a nawet pośrednio na ich odległą przyszłość. Muszę przyznać, że ten aspekt powieści wydał mi się szczególnie smutny i wzbudził we mnie wiele refleksji dotyczących obrazu Polski, jaki został przedstawiony przez autorkę. Bo trzeba zaznaczyć, że Mlek dołożyła wszelkich starań, żeby jej opowieść była realistyczna i przez to bardzo wymowna.

Nie sposób jednak zapomnieć o mrocznym aspekcie książki, czyli koszmarach nawiedzających główną bohaterkę. Przyznaję, że nie raz miałam gęsią skórkę, kiedy czytałam o tym, co w sennych marzeniach widzi mała dziewczynka. Zawsze uważałam, że najstraszniejsze są te thrillery, które opierają się na uwydatnieniu słabości ludzkiej psychiki. I w Zapomnij patrząc na słońce właśnie z tym mamy do czynienia. Koszmary  nękające bohaterów wydają się podejrzanie realistyczne w zestawieniu z szarą rzeczywistością dnia, a przez to tym bardziej oddziałują na naszą pobudzoną wyobraźnię, podsuwając nam coraz to straszniejsze sugestie. Na dodatek, autorka wprowadziła do swojej opowieści posmak tajemnicy - aż do ostatniej strony nie jesteśmy pewni, co tak naprawdę przytrafia się Hance. A niepewność wprowadza niepokój. Tak zaniepokojeni docieramy wreszcie do końca historii i... doceniamy błyskotliwe, sensowne, a przy tym nadal straszne zakończenie. Ja byłam usatysfakcjonowana w stu procentach. Nie tylko żałowałam, że lektura dobiegła końca, ale jeszcze przez długo potem nie mogłam wyjść z podziwu, jak zgrabnie Mlek połączyła wszystko w jedną całość.

Zapomnij patrząc na słońce jest książką prawie idealną. Prawie, bo w pewnym momencie wydało mi się, że nagromadzenie niektórych wydarzeń podważa realizm opowieści. Drobny zgrzyt, ale jednak. Nie spodobał mi się też opis z okładki - nie wiem, dlaczego, ale wprowadził mnie w błąd. Po przeczytaniu go jeszcze raz po skończonej lekturze, doszłam do wniosku, że właściwie nie mówi on nic o książce. Niemniej jednak, wystarczy przymknąć oko na te drobne rysy i można w pełni cieszyć się kilkoma godzinami spędzonymi z naprawdę dobrą powieścią. Ogromny plus należy jej się za to, że angażuje czytelnika emocjonalnie i umysłowo - bo nie tylko wzbudza dreszcz strachu, ale także daje do myślenia. Zdecydowanie polecam, zwłaszcza tym, którzy lubią się bać rzeczywistości.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Oficynka.

13 kwietnia 2013

M. Krajewski - Widma w mieście Breslau

Za mną drugie spotkanie z prozą naszego rodaka, Marka Krajewskiego, jednak nie tak udane, jak się spodziewałam. Tym razem sięgnęłam po pozycję należącą do pierwszej serii stworzonej przez autora, który zaczął publikować w 1999 roku. Widma w mieście Breslau zostały wydane 6 lat po debiucie Krajewskiego, jako trzecia część przygód komisarza kryminalnego Eberharda Mocka z policji we Wrocławiu. W 2005 roku została uhonorowana nagrodą Witryna 2005, przyznawaną przez Kapitułę Nagrody Księgarzy, a także przyczyniła się do tego, iż autor w tym samym roku został nagrodzony Paszportem Polityki.

Eberhard Mock jest komisarzem kryminalnym w wydziale obyczajowym wrocławskiej policji. Ma ugruntowaną pozycję oraz szacunek współpracowników. Niestety, życie mężczyzny nie jest pasmem sukcesów. Nie dość, że Mock miewa koszmary, które nie dają mu spać, to jeszcze walcząc z nimi, popada w alkoholizm. Jakby tego było mało, Wrocławiem wstrząsa kilka wyjątkowo brutalnych i równie tajemniczych morderstw związanych ze środowiskiem płatnej miłości, a nieuchwytny zbrodniarz ironicznie wskazuje komisarza, jako winnego wszystkich śmierci.

Cóż, bez owijania w bawełnę przyznam, że trochę się rozczarowałam tą książką. Lekturę Liczb Charona wspominam bardzo pozytywnie, więc nastawiałam się na coś w podobnym stylu. I rzeczywiście, styl był trochę podobny, ale zabrakło tego czegoś. Po pierwsze, fabuła nie zachwyciła mnie. Przez 3/4 książki akcja była raczej spokojna, nie wzbudzała we mnie zbyt dużych emocji. Owszem, od pierwszej strony trup ściele się gęsto, ale praca policji pozostawia wiele do życzenia. Zamiast śledzić przebieg dochodzenia z zapartym tchem, irytowałam się, że bohaterowie postępują nieudolnie, a ich działania nie przynoszą żadnego zwrotu akcji. Na dodatek, sama intryga również nie przypadła mi do gustu. Nie lubię, kiedy w kryminale pojawiają się wątki fantastyczne (a za takie uważam te, o których pisze Krajewski), a w tej powieści nie dość, że są, to jeszcze odgrywają ważną rolę. Jedynym słowem - nie moje klimaty. Nie polubiłam również głównego bohatera. Mock irytował mnie. Zapewne wielu czytelników zobaczy w nim człowieka z krwi i kości, autentycznego i po ludzku słabego, ale mi wydawał się nijaki. Przede wszystkim, niezbyt bystry, jak na tak poważanego komisarza. W Widmach w mieście Breslau niespecjalnie się popisał.

Nie mówię jednak, że powieść ma same wady. Przyznaję, że zakończenie mnie zaskoczyło. Zupełnie nie spodziewałam się, że tego, co zaserwował mi autor, zwłaszcza po tak długim braku dynamicznych wydarzeń. Można więc powiedzieć, że finał powieści trochę nadrabia wcześniejsze niedociągnięcia. Jak zwykle, na plus zaliczam także historyczne realia, w jakich Krajewski osadził fabułę. Podczas lektury mamy szansę cofnąć się do czasów XX-lecia międzywojennego i podejrzeć, jak wyglądało wtedy życie w mieście. Autor wprowadza nas także w środowisko ówczesnych prostytutek i ich problemów. Niestety, nawet historia Polski, która zapewne miała być oryginalnym elementem serii o Eberhardzie Mocku, została potraktowana po macoszemu. Owszem, pojawia się, ale zbyt rzadko i w zbyt ogólnym wydaniu.

Widma w mieście Breslau nie przypadły mi do gustu. Za mało w tej książce wszystkiego, co ważne w dobrej opowieści  - akcji, charyzmy głównego bohatera i historii. Być może źle zrobiłam, że zaczęłam znajomość z Mockiem od trzeciej części serii, a może po prostu nie wciągnął mnie wystarczająco klimat mrocznego Wrocławia. Mimo wszystko, doceniam pomysł autora na kryminał oparty na zagadce z historią w tle. Nie odradzam, ale też nie polecam.

7 kwietnia 2013

Dodatek do stosiku (21a)

Tak, tak, byłam niecierpliwa i zamiast poczekać na wszystkie przesyłki, opublikowałam stosik, w którym nie pojawiły się dwie pozycje. Myślałam, że przyjdą do mnie dużo później, stąd poprzednia notka, ale Poczta Polska tym razem miło mnie zaskoczyła. Przedstawiam więc małą dokładkę do wiosennego (?) stosiku.



  • Cesarz, R. Kapuściński - udało mi się ją dostać na wymianie. To będzie moje drugie spotkanie z prozą tego wybitnego polskiego autora, mam nadzieję, że równie udane, co w przypadku Hebanu.
  • Zapomnij patrząc na słońce, K. Mlek - egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Oficynka :)
Nie przedłużając zbytnio, życzę Wam miłej, słonecznej niedzieli! :)

2 kwietnia 2013

Stosik na dobry początek wiosny (?) (21)

Dawno nie było stosiku, a trochę się nazbierało, więc dziś z radością się chwalę. Większość pozycji tym razem pożyczona, bo próbuję się przekonać, że skoro tyle książek stoi na półkach w zaprzyjaźnionych domach, to trzeba je czytać, a nie kupować kolejne... Wiem, mało to przekonujące, ale spróbuję. ;)


Na dobry początek mniejsza część, w skład której wchodzą:
  • The Lost Continent, B. Bryson - entuzjastycznie polecana przez wykładowcę na moim kierunku, zakupiona na Allegro;
  • Rok 1984, G. Orwell - to chyba moje drugie podejście do tej książki, nie wiem, czy o poprzednim wspominałam na blogu; pożyczona z biblioteczki rodziców;
  • Gorzka czekolada, L. Lokko - pożyczona od Mamy;
  • Zapisane w kościach, S. Beckett - polecane przez kolegę, a zdobyte na wymianie :) ; zapewne trochę poleży na półce, bo chcę najpierw przeczytać pierwszą część tej serii.


Część druga to 8-pak książek Ericki Spindler, w całości pożyczony od Szwagierki i przez nią gorąco zachwalany. Mamy w nim po kolei:
  • Tylko chłód
  • W milczeniu
  • Obsesja
  • Niewinna ciekawość
  • Naśladowca
  • Opętanie
  • Krwawe wino
  • Złodziej tożsamości
Jestem bardzo ciekawa tych pozycji, bo o samej autorce słyszałam wiele dobrego, ale nie miałam okazji jeszcze czytać czegokolwiek jej pióra. Teraz mam nie jedną, a wiele szans! :)

Jak widać, nudzić się nie będę w najbliższym czasie. Przydałaby się jedynie aura, która pozwoliłaby na wyjście z książką na czytanie w plenerze... Miejmy nadzieję, że to już wkrótce.

A tymczasem pozdrawiam Was ciepło! :)